تأثیر نانو دی‌اکسید تیتانیوم بر عملکرد و اجزای عملکرد گلرنگ تحت شرایط آبیاری معمولی و تنش کم آبیاری

به‌منظور بررسی اثر محلول‌پاشی نانو ذرات دی‌اکسید تیتانیوم بر عملکرد و اجزای عملکرد ژنوتیپ­های مختلف گلرنگ تحت شرایط آبیاری معمولی و تنش کم آبیاری، آزمایشی به‌صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) قزوین در سال 1393 اجرا شد. رژیم آبیاری در دو سطح شامل آبیاری معمولی (آبیاری پس از 60 میلی‌متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A) و تنش کم آبیاری (آبیاری تا اواخر مرحله گلدهی مشابه آبیاری معمولی و در اواخر گلدهی تا رسیدگی، آبیاری پس از 100 میلی‌متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A) به‌عنوان عامل اصلی و نانو دی‌اکسید تیتانیوم در دو سطح، شامل استفاده از نانو دی‌اکسید تیتانیوم (غلظت 0.05 درصد قبل از گلدهی) و عدم استفاده (تیمار شاهد) و ژنوتیپ در هشت سطح به‌عنوان عامل­های فرعی در نظر گرفته شدند. تنش کم آبیاری موجب کاهش معنی­دار وزن هزار دانه، شاخص برداشت و عملکرد دانه شد. تیمار نانو دی­اکسید تیتانیوم قطر طبق، شاخص برداشت و عملکرد دانه را افزایش داد و همچنین اثر سوء تنش خشکی بر قطر طبق را به‌طور معنی‌داری کاهش داد. بین ژنوتیپ­ ها برای تمام صفات مورد بررسی به‌جز قطر طبق تفاوت معنی­داری مشاهده شد. در این آزمایش ارقام فرامان، سینا و توده محلی اصفهان بالاترین عملکرد دانه و ارقام خارجی «مکزیکی 11» و «مکزیکی 88» پایین­ترین عملکرد را داشتند.